Sevgili okurlarım bu gün sizlere çocuk psikolojisi hakkında
düşündüklerimi anlatacağım.
Çocuklar yetişkin insanlar gibi düşünmezler. Bazen yetişkinlerin yaptığı davranışlar çok
saçma gelir çocuklara. Bazende çocukların yaptıkları saçma gelir yetişkinlere.
Bunun sebeplerinin en başında empati kuramamak gelir. Empati kuramayan insan =
karşısındakini anlayamayan insan demektir. Hepimizin bildiği gibi empati ile
ilgili meşhur bir söz vardır. (karşındaki insanı anlamak istiyorsan bir gün
boyunca onun ayakkabılarıyla dolaşmalısın). Acaba biz bunu yapıyormuyuz? Hayır
efendim yapmıyoruz. Bunları yapmak yerine karşımızdakini suçluyoruz. Açıklama
yapmasına izin bile vermeden yargılıyoruz. Karşımızdakinin bir çocuk olduğunu
unutuyoruz. Karşımızda bir yetişkin varmış gibi davranıyoruz. Onlardan
yapabileceğinin üzerinde işler yapmasını bekliyoruz. Oysaki bu durum çocuğun
psikolojisini olumsuz yönde etkiliyecektir. Bir süre sonra çocuk yetersiz
olduğunu düşünmeye başlayacak ve ailesinin sevgisini kaybetmemek için olumsuz
bir arayış içine girecektir. Bu durumda çocuğun ve ailenin çokta sağlıklı olmayan ilişkileri fazlasıyla
yıpranacaktır. Bunun sonucundada kendine güveni olmayan, insanları ve
hayvanları sevemeyen, acıma duygusundan yoksun olan bireyler yetiştirmiş
olacağız. Bu tür bireylere ihtiyacımız olduğunu düşünmüyorum. Bizim ihtiyacımız
olan bireyler merhametli, şefkatli, insanlara hayvanlara ve doğaya zarar
veremeyecek kadar masum, içinde hiç bir kötülük barındırmayan insanlardır.
Bunun en temel yolu çocuğumuza göstereceğimiz sevgi ve öğreteceğimiz doğru
yollardan geçer. Unutmayınki çocuklar çizilmiş bir resim gibidir. Bizim onu
boyamamızı beklerler. Biz onları ne kadar güzel boyarsak resim o kadar güzel
olur. En önemliside resmi boyarken kullanacağımız renklerdir. Her zaman doğru
renkleri seçmeniz temenlisiyle hoşçakalın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder